Recensie van Geen cake voor de baby
door Valéria Ramos - Journaliste en Nt2-cursiste. Nederlands is Valéria's derde taal.
​
Mooie Ogen – Bij ons in de Molenstraat deel 2 focust op de teenager Lies. Zo niet in Geen cake voor de baby. Dit boek gaat meestal over een jongetje, Tim, die ook in de Molenstraat woont en die ook met zijn familie, vrienden en buren praat. Hoofdstuk 5, Water op de Vloer, begint met een spannend moment: er was water op de vloer van de keuken. Wat was dat? Hoe kan dat? Petra, de buurvrouw, is zwanger… Wat is hier gebeurd? Je moet het boek maar lezen…
​
Tijdens het verhaal heeft Tim altijd dezelfde gedachte over negatieve ideeën: “… maar dat zegt hij niet, want dat is niet aardig.” Kijk op blz. 43: “Baby Luuk ziet er ook een beetje raar uit, vindt Tim. Net als Tine. Maar dat zegt hij niet, want dat is niet aardig.” De herhaling maakt het karakter van Tim sterker en het is een doorlopende lijn in het boek.
​
Het beste van Geen cake voor de baby staat op blz. 53 en blz. 58. Bladzijde 53, dialoog van Tim met zijn moeder: “—Kom jij weer bij ons wonen, mama? Nu is iedereen stil. Mama kijkt raar en papa kijkt naar de vloer. Dan kijkt zijn moeder hem aan. Ze zegt: Nee, Tim. Dat kan ik niet. Papa en mama zijn gescheiden. Ik kan niet voor jou zorgen. Maar je mag altijd bij mij op bezoek komen”.
​
Bladzijde 58, dialoog met de vader van Tim: “—Je moeder kan niet meer bij ons wonen. Ze wordt dan weer snel boos. Daarom zijn papa en mama gescheiden. Maar ze komt misschien nog een keer naar Utrecht, naar de Molenstraat. Oma vindt het fijn voor jou als je mama wat meer ziet. Oma belt soms met je moeder. Daarom was ze vandaag hier.”
​
Deze momenten maakt de auteur bekend dat de ouders van Tim zijn gescheiden en dat deze situatie ook acceptabel en fijn is. De Nederlandse maatschappij en kinderen accepteren dit gewoon. Het is een goede manier om deze situatie in het boek in te brengen. Voor kinderen (en volwassen!). In mijn land, voorbeeld, is echtscheiding is moeilijker om te accepteren.
​
Een ander heel interessante punt is dat de nieuwe baby, Tine, twee moeders (geen vader) heeft. Het is een zachte manier om over homoseksuelen te vertellen. Dat is puur Nederlandse cultuur! Acceptabel & fijn! Ik bewonder dat in de Nederlandse cultuur.
​
En de grammatica? Ik heb zelf de “vaste combinatie” woorden zin hebben in geoefend. Voorbeeld, blz. 7 “Hij heeft zin in de cake.” Ook blz. 53 en blz. 57. Maar het hoogtepunt van de grammatica was voor mij de nieuwe werkwoorden: schudden, knikken, fluisteren, wrijven, etc.
Grammatica, cultuur, karakter… Alles is prima! Alweer een heel leuk boek. Maar ik was benieuwd naar de molenaar en de molen… Ik had meer details daarover in hoofdstuk 11 verwacht… Natuurlijk, het is ook typisch Nederlands. Misschien in Molenstraat deel 4 …(knipoog!).